پس از تأسیس دانشگاه تهران در سال 1313، دانشکده فنی به عنوان یکی از دانشکدههای ششگانه اولیه دانشگاه، از مهرماه همان سال فعالیت خود را شروع نمود و چون محل خاصی برای استقرار و فعالیت آن وجود نداشت، به ناچار در طبقه دوم ساختمان مدرسه دارالفنون که تازه تجدید بنا و مرمت شده بود، مستقر شد. در حیاط شمالی دارالفنون که به ساختمان پست و تلگراف وصل میشد، از یک اطاق قدیمی برای کتابخانه استفاده میگردید و اطاق دیگری به سالن رسم اختصاص یافته بود. در قسمت شمالی محوطه مدرسه، ساختمانی برای کارگاههای دانشکده ساخته شده بود که کارگاههای مکانیک، ریختهگری و سوهانکاری در آن قرار داشت. کارگاه نجاری نیز در اطاقهای کتابخانه قدیمی واقع شده بود.
در سال 1313، از بین حدود 100 نفر فارغالتحصیلان دبیرستانها، 40 نفر دانشجو در چهار رشته مهندسی راه و ساختمان، مکانیک، برق و معدن از طریق کنکور پذیرفته شدند. در ابتدای تأسیس دانشکده فنی، ریاست آن با مرحوم دکتر محمود حسابی بود. وی که نقش اساسی در تهیه پیشنویس قانون تأسیس دانشگاه تهران و تصویب آن داشت، پس از تأسیس دانشکده فنی، برنامههای چهار رشته اولیه را نوشت و خود تدریس فیزیک و مقاومت مصالح را بر عهده گرفت.
در سال 1317، ساختمان دانشکده بر اساس طرح مهندس سیرو و زیر نظر مرحوم دکتر محمود حسابی با ظرفیت پذیرش حداقل دویست دانشجو در غرب محوطه دانشگاه تهران آغاز شد و در مهر ماه سال 1320 دانشکده فنی به محل جدید منتقل شد. دوره تحصیلی در دانشکده فنی از بدو تأسیس تا سال تحصیلی 45-1344 چهار سال و ارزش آن برابر با فوق لیسانس بود و در همین سال، یک سال به دوره دانشکده افزوده و پس از پنج سال ارزش تحصیلی مدرک فارغالتحصیلان معادل با فوق لیسانس شناخته میشد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی، از سال 1361 دانشجویان در مقطع کارشناسی پذیرفته شده و ادامه تحصیل در مقاطع بالاتر منوط به شرکت و قبولی در آزمون مربوطه گردید.